Hoe ik de Stenenvreter weer omarmde en opnieuw van MCR leerde houden

Twintig jaar geleden heb ik zelf de Mahjong Competitie Regels (MCR voor vrienden) geïntroduceerd in Nederland. Ik was toen nog hoofdredacteur en jongste bediende bij de enige internationale internet mahjongkrant, Mahjong NEWS. In Japan zou in 2002 het eerste wereldkampioenschap worden gehouden, waarop MCR de internationale standaard zou worden. Het was dus zaak de nieuwe regels goed onder de knie te krijgen.

MCR speel ik allang niet meer. De populairste mahjongvariant bij competities in Europa en in China was toch niet aan mij besteed. Te ingewikkeld. Te veel combinaties om uit te kiezen. Veel te veel nadruk op winnen met een steen van de Muur. Voortaan wijdde ik me helemaal aan riichimahjong, ‘de enige manier om te spelen’ volgens de liefhebbers, en ze hebben gelijk.

Nu, dik twintig jaar later, probeer ik MCR opnieuw onder de knie te krijgen. Dicky en ik zijn uitgenodigd voor het jubileumtoernooi van De Gouden Draak, dat in juli wordt gehouden in Arnhem. MCR is de standaard op die club, en hoewel je op het toernooi ook riichi kunt spelen, besloten we om in stijl te gaan en weer studenten MCR te worden.

Dit verhaal wordt uitsluitend door mahjongspelers gelezen, dus ik hoef hier niemand uit te leggen hoe ingewikkeld MCR is. Gelijke chows, verschuivende chows, opeenvolgende chows, in één kleur of in drie kleuren, en dan heb je ook nog iets als de ‘kreupele chows’ zoals ze bij ons in de familie worden genoemd: een spel waarvan de niet-bestaande chows 1-4-7 2-5-8 3-6-9 de basis vormen, desnoods aangevuld met winden en of draken. De helaas overleden Rotterdamse mahjonger Adrie van Geffen stelde een cursusboek MCR samen, ‘Mahjong stap voor stap’, waarin hij geniale Nederlandse namen verzon voor de combinaties, zoals Stenenvreter voor Tilehog en Handje Buitenkantje voor Outside Hand – mahjongspelers snappen ogenblikkelijk wat hiermee wordt bedoeld – maar hij bleef toch steken in moeilijke omschrijvingen als Minder Troefstenen en Verweven Stenen, waar geen mens blij van wordt.

Het vreemde is dat ik het tijdens de oefenpotjes verrassend goed doe. In Amsterdam oefenden we een paar weken geleden met Ida, een van de leden van het eerste uur van de Gouden Draak en een geroutineerde MCR-speler. Tijdens het spelen kwamen tal van combinaties weer boven borrelen in mijn roestige geheugen, en ik trok de ene na de andere mooie steen – een heel belangrijke voorwaarde om te winnen.

Ik werd zo enthousiast dat op mijn verzoek gisteren een geplande competitiewedstrijd voor Furiten, tegen Diana en Martha, werd omgezet in een avondje MCR. De meiden vonden het ook wel gezellig weer eens hun tanden stuk te bijten op de Omkeerbare Stenen en Allemaal Even Pungs. En opnieuw was ik niet te stoppen. Ik scoorde een zuiver spel waarin bij nader inzien Vier Oplopende Chows verstopt bleken te zitten, zodat ik spekkoper werd. Tegen het einde van de Noordenwind kwam Martha toch dichtbij, maar net op dat moment keerde de wong terug op mijn schouder en won ik met een hoog scorend aangenaam spel – met ‘zelfpik’, zoals MCR-spelers ‘winnen met een steen van de Muur’ noemen.

Voor het laatste potje kon ik rustig achterover leunen. Ik kreeg een rommeltje aan stenen. Toch eens de Dertien Wezen proberen? Dat ging niet meer toen de vierde Oostenwind door Martha werd getrokken zodat ze een Kong kon vol maken. Toen zat ik, bijna aan het einde, opeens te wachten op een van de mooiste Tweelingen-handen die ik nog nooit heb gezien. Alleen nog een Karakter 1 nodig, en die lag nog niet op tafel.

Maar dat allerlaatste potje werd op het allerlaatste moment gewonnen door Diana. Toch een beetje jammer. Van die mooie handen word je hebberig.

 En hier ten slotte de uitslag.